Vincenz - mistrz słowa mówionego

Stanisław Vincenz (1888-1971), urodzony w Słobodzie Rungurskiej na Pokuciu, jest autorem wielu dzieł, z których najważniejszy jest epicki cykl huculski Na wysokiej połoninie. Pisarz był Polakiem z rodziny przemysłowców naftowych, studiował w Wiedniu, brał udział w I wojnie światowej i wojnie polsko-bolszewickiej. W Dwudziestoleciu był aktywnym twórcą kultury i działaczem publicznym. W 1939 roku kilka miesięcy spędził w więzieniu NKWD, wiosną 1940 przedostał się nielegalnie na Węgry, skąd w 1945 wyjechał do Francji. Był związany z paryską "Kulturą" niemal od początku jej istnienia, ostatnie lata życia spędził w Lozannie. Spoczywa na cmentarzu św. Salwatora w Krakowie. Jest reprezentantem całej generacji polskich autorów emigracyjnych, w PRL-u objętych zapisem cenzorskim, wyeliminowanych z żywego obiegu kultury krajowej, zmarginalizowanych w dydaktyce uniwersyteckiej i szkolnej.
Dzieło Vincenza od trzech dekad jest przedmiotem badań naukowych i działań popularyzatorskich, odkrywających najważniejsze jego składniki, a także opisujących fenomen postawy "kabalisty z Czarnohory". Oralność, czego dowodzi książka Jolanty Ługowskiej, jest fundamentem nie tylko twórczości literackiej autora Połoniny, lecz także realnego istnienia, któremu humanistyczny sens nadaje opowieść, pieśń, rozmowa, dialog, rytuał czy mit – jest niczym zwornik światów, w jakich obracał się autor cyklu huculskiego, studiów o Homerze i Platonie, Powojennych perypetii Sokratesa oraz Dialogów z Sowietami.

Biblioteka Vincenzowska jest nową serią wydawniczą, w której będą publikowane prace naukowe oraz źródła do badań nad rozmaitymi aspektami twórczości Stanisława Vincenza. Pozostaje on, mimo upływu czasu i jakby na przekór nowoczesności, twórcą ważnym i aktualnym, a jego dzieło – "pisane dla przyszłości" – niezmiennie interesuje badaczy i czytelników zakorzenionych w różnych tradycjach i językach. Krytyczny namysł nad wszystkimi warstwami tej spuścizny, integracja osób i środowisk kultywujących pamięć o dziele pisarskim Vincenza, a przede wszystkim starania o poszerzenie horyzontu źródłowego analiz i interpretacji wyznaczają pole i celowość edytorskiego przedsięwzięcia, któremu patronuje Instytut Filologii Polskiej Uniwersytetu Wrocławskiego.