Przemiany w polskiej kulturze strategicznej na tle porównawczym

 Niniejsza monografia składa się z siedmiu rozdziałów. W pierwszym przedstawiono terminologię bezpieczeństwa, opisano jego subiektywny i obiektywny charakter oraz dokonano typologii. Rozdział drugi dotyczy kulturowego wymiaru bezpieczeństwa, w którym autorzy podjęli próbę zdefiniowania bezpieczeństwa kulturowego oraz kultury politycznej. Rozdział trzeci przedstawia genezę, istotę oraz prekursorów koncepcji kultury strategicznej. Autorzy oparli się m.in. na literaturze z zakresu bezpieczeństwa, dokonując przeglądu generacji badań nad kulturą strategiczną. Opisano również jej praktyczne zastosowanie. Natomiast w rozdziale czwartym podjęto próbę uporządkowania problematyki w kontekście wyzwań i zagrożeń. W rozdziale tym zaakcentowano kwestie związane z istniejącymi dylematami, jeśli chodzi o bezpieczeństwo ekonomiczne w Polsce, nie pomijając zagadnienia dotyczącego ekonomii i obronności w dokumentach strategicznych Unii Europejskiej. Ogólna charakterystyka polskiej kultury strategicznej jest treścią rozdziału piątego. Przedstawiono w nim uwarunkowania i cechy polskiej kultury strategicznej i jego cechy, a także warunki dotyczące bezpieczeństwa militarnego Polski. Natomiast w rozdziale szóstym skupiono się na kwestii kultury strategicznej w wybranych państwach, rozpoczynając od Stanów Zjednoczonych, poprzez fenomen francuskiej, źródła i ewolucję rosyjskiej, niemieckiej, ukraińskiej, chińskiej i kończąc na ciągłości i zmianie kultury japońskiej. W rozdziale siódmym zaprezentowano charakterystykę kultury strategicznej wybranych państw i organizacji międzynarodowych, równolegle podejmując się próby oceny wpływu kultury strategicznej NATO i UE na Polskę. (Fragment Wstępu)