Byle w ludziach światło było... Księga pamiatkowa ku czci Profesora Wacława Woźnowskiego w dziesiątą rocznicę Jego śmierci

 Niebawem minie 10 lat od śmierci (1 czerwca 2002 r.) Wacława Woźnowskiego, profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego, historyka literatury polskiej. Urodził się 23 sierpnia 1931 r. w Krakowie jako syn Mieczysława, geografa i etnografa (przez pewien czas był asystentem Eugeniusza Romera na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie i następnie nauczycielem gimnazjalnym – m.in. w Gdańsku) oraz Marii z Paleologów. W latach poprzedzających II wojnę światową i w czasie wojny Woźnowscy mieszkali w Zimnej Wodzie pod Lwowem, gdzie Wacław ukończył szkołę powszechną. Po wojnie zaś musieli opuścić własny dom i jak ogromna rzesza Polaków ze wschodnich ziem Rzeczypospolitej przesiedlić się do zachodniej Polski. Była to katorga repatriacji połączona ze skrajną biedą ciągnącą się kilka lat, ale mimo wszystko istniały szanse przetrwania i przeżycia, nieporównanie większe niż w przypadku wywózki na Sybir, co spotkało przecież także ponad milion polskich rodzin.