Miniaturowe światy. Z dziejów jednoaktówki w Młodej Polsce

Lekceważąc tradycyjny wymóg odpowiedniej długości fabuły, forma krótka pojawiła się u schyłku XIX wieku, by pokazać takie sytuacje, które nie mieszczą się w przyjetych normach konfliktu międzyludzkiego. Ten typ pisania dla teatru, który na scenę wprowadził Maeterlinck i Strindberg, zyskał szczególne znaczenie w epoce modernizmu, utrwalając pozycję jednoaktówki jako jednej z form alternatywnych wobec tradycyjnej dramaturgii. Biorąc pojedyńczą scenę za swój podstawowy model, forma krótka ujawnia siły ważniejsze od relacji międzyludzkich oraz ukazuje istotę wielorakich związków człowieka ze światem, o czym najlepiej przekonują wybrane przez autorkę przykłady sztuk młodopolskich i współczesnych.