Silesia sacra. Śląscy święci, błogosławieni, słudzy Boży i świątobliwi na przestrzeni wieków

 Historia Kościoła katolickiego znaczona jest dziejami świętych, którzy w swoim życiu potrafili w pełni zrealizować Ewangelię Jezusa Chrystusa lub ponieśli męczeńską śmierć za wiarę. To oni kroczą na czele wybitnych postaci uczonych, poetów, malarzy, muzyków, wodzów, hierarchów, współtworząc rdzeń społeczeństwa i odzwierciedlając obraz jego wewnętrznych wartości. Bez świętych chrześcijaństwo byłoby anonimowe i bezbarwne, a „Biblia byłaby księgą zamkniętą, opatrzoną suchymi komentarzami intelektualistów; święci są jej najlepszymi egzegetami, bo skomentowali ją swoim życiem”. Święci są też najlepszymi reformatorami Kościoła, który potrzebuje tej reformy w określonej epoce, gdyż jest społecznością wiernych dobrych i złych. Wszyscy święci stanowią dla tej społeczności wzór do naśladowania, chociaż realizacja wizji ich świętości jest jedyna, niepowtarzalna, kryjąca w sobie dozę tajemniczości. To oni wskazują niebo rzeszy chrześcijan borykających się ze swoimi problemami na ziemi i zachęcają do jego osiągnięcia po śmierci. Tak więc święci są niejako obywatelami dwóch światów, pośrednikami między Bogiem a ludźmi, wspomożycielami dążących po ziemi do nieba. […] Celem niniejszego opracowania jest ukazanie świętych, błogosławionych, sług i służebnic Bożych oraz świątobliwych, którzy przeszli przez ziemię śląską i ją uświęcili. Niektórzy z nich urodzili się na Śląsku i byli z nim związani przez całe swoje twórcze życie. Inni wyruszyli znad Odry w świat jako misjonarze, lecz wydała ich ziemia śląska. Jeszcze inni przybyli na terytorium historycznego biskupstwa wrocławskiego z krajów ościennych i związali z nim swoje życie i twórczą działalność. Wszyscy stali się chlubą i ozdobą ziemi śląskiej, która była dla nich „małą Ojczyzną” i „domem rodzinnym”. (ze Wstępu).