Mokszadharmaparwan

 Pierwszy w polskiej literaturze naukowej systematyczne opracowanie najdłuższego ekskursu dydaktycznego Mahabharaty, noszącego tytuł Mokszadharmaparwan. Jest to filozoficzne pouczenie o ścieżce wiodącej ku wyzwoleniu, zamieszczone w XII księdze eposu, zatytułowanego Śantiparwan (Księga Wyciszenia). Mimo, że Mokszadharmaparwan jest kopalnią mitów, wiedzy o religii, filozofii i obyczajowości Indii, pozostaje dziełem stosunkowo mało zbadanym/ Tymczasem jest ona podstawą dla klasycznych pouczeń jogi. Ta starożytna nauka wyłożona jest w rozlicznych opowieściach mitologicznych, dialogach między doskonałymi guru i ich uczniami, bogami i królami, a nawet między samym Bogiem (Kryszną) i jego wyznawcami. Datowanie Mokszadharmaparwanu pozostaje kwestią sporną, dzieło powstało najpewniej pomiędzy II w.p.n.e. a II w.n.e. To prawdopodobnie najdłuższe pouczenie filozoficzne starożytnych Indii jest żywym świadectwem pojęć, teorii, koncepcji ontologicznych i psychosomatycznych opisów człowieka według nauk dwóch ważnych szkół filozofii indyjskiej - sankhji i jogi.