Pedagogika dobrej nowiny

 „Książka podejmuje próbę refleksji nad zagadnieniem pedagogii obecnej na kartach Pisma Świętego. Zagadnienie to doczekało się obszernej literatury także w polskiej refleksji naukowej i popularno-naukowej, podejmowanej głównie ze względów wychowawczych i duszpasterskich. Autorzy pracy zawężają teren swoich badań do tekstów Ewangelii, z których treści widzą możliwość i potrzebę wyprowadzenia założeń pedagogicznego myślenia i działania. Główny problem pracy zawarli w pytaniu: co to znaczy, że współczesne myślenie i pedagogiczne działanie może budować swoje podstawy na wiekowym doświadczeniu chrześcijaństwa? […]

 Autorzy nie tylko wchodzą w postawy i realia życia aktorów konkretnego wydarzenia biblijnego, ale przenoszą realia biblijne w rzeczywistość współczesną. Dobrze ukazuje to następujący cytat: W tym sensie przyjęta prawda objawiona poszerza horyzont ludzkiego poznania. Pozwala też dotrzeć do tajemnicy, w jakiej zanurzona jest egzystencja człowieka”. Z recenzji ks. prof. dr. hab. Jerzego Bagrowicza   „Przeprowadzona w książce pedagogiczna refleksja odnosi się do wskazań płynących z Ewangelii. Autorzy na podstawie analizy wybranych fragmentów zawartych w Ewangeliach rozpatrują całość procesu wychowawczego i formułują wnioski pedagogiczne dotyczące rozumienia tego, kim jest wychowanek, jaki jest cel wychowania człowieka, także dotyczące istoty relacji wychowawczej oraz warunków realizacji tego rozumienia w praktyce wychowawczej. Należy podkreślić wartość społeczną zawartych w niej analiz. Wobec ideologicznego naporu sekularyzacji życia społecznego i jego liberalizacji pod hasłami fałszywie rozumianej tolerancji oraz uznania pedagogiki chrześcijańskiej jako konfesyjnej, wydobycie pedagogicznych wskazań płynących z Ewangelii jest ważne nie tylko poznawczo, ale nade wszystko jest doniosłe dla praktyki wychowawczej. […] Publikacja dowodzi, że wskazania pedagogiczne płynące z Ewangelii mają uniwersalny fundament antropologiczny. Uniwersalizm ten płynie z perspektywy personalistycznej leżącej u jej podstaw. Pokazuje on, że człowiek, niezależnie od tego, czy jest czy też nie jest chrześcijaninem, może być wychowywany jedynie personalistycznie. Perspektywa ta niesie więc ze sobą prawdę o każdym człowieku i jego wychowaniu, prawdę dopełnioną i umocnioną przez chrześcijaństwo”.  Z recenzji dr hab. Barbary Kiereś, prof. KUL