Kapitulacje w dziejach wojen. Z dziejów wojskowości polskiej i powszechnej

W dziejach wojen często zdarzały się sytuacje, w których jedna ze stron walczących podejmowała niekorzystną dla siebie decyzję o przerwaniu walki zbrojnej. Zazwyczaj dokonywała tego w obliczu miażdżącej przewagi przeciwnika, nie mając nadziei na zwycięstwo w orężnych zmaganiach, po wyczerpaniu wszelkich możliwości dalszego prowadzenia działań bojowych, gdy ich przedłużanie mogłoby grozić zagładą armii i całkowitym wyniszczeniem ludności cywilnej. Znane są też przypadki zaniechania dalszych zmagań z innych powodów – na przykład na skutek zdrady, jakiej dopuszczało się wojsko lub jego dowódcy, ich tchórzostwa, małoduszności, albo błędnej oceny sytuacji. Konsekwencją przerwania działań zbrojnych w takich okolicznościach było zazwyczaj zdanie się na łaskę i niełaskę wroga, a następnie złożenie broni i niewola.