Struktura rewolucji naukowych

 Thomas S. Kuhn (1922–1996) to nie tylko najbardziej wpływowy ze współczesnych amerykańskich historyków i teoretyków nauki. Swoim głównym dziełem „Struktura rewolucji naukowych” (1962, 1969) Kuhn ugruntował  „ponowoczesny” obraz nauki jako takiej, a nawet wszelkich formacji intelektualnych. W zupełnie niepozytywistycznym duchu opisał nie tyle jej liniowy rozwój, ile „skokowe” przemiany. Nauka, mocno osadzona przez Kuhna w społeczno-kulturowym kontekście, staje się instytucją o własnej strategii. Strategia ta polega na dostosowywaniu zachowań nauk do wybuchających co pewien czas naukowych rewolucji. Stary „paradygmat” jest porzucany, nowy obrasta w zorientowaną na niego „naukę normalną”. Ten mało pocieszający dla pozytywisty obraz nieciągłości znajduje jednak oczywiste potwierdzenie w historii nauki. Jednocześnie „nauki normalne” jakoś się ze sobą na przestrzeni wieków dogadują. Teoria Kuhna zrobiła światową karierę. Dziś, komplikując prostą opowieść z podręczników poszczególnych dyscyplin, nadal zachowuje świeżość i należy do intelektualnego kanonu współczesności.