Karol Wojtyła na tle kultury epoki

 Książka prezentuje życie Karola Wojtyły w tak zwanym okresie krakowskim, czyli w latach 1938-1978. Wybór źródeł jest różnorodny, od materiałów zarejestrowanych na przestrzeni lat w formie wywiadów poprzez archiwalia i spuściznę aż po – stanowiące główny przedmiot analizy – teksty drukowane (w przypadku sylwetki przyszłego papieża ogromna liczba źródeł została ogłoszona drukiem).

Autor rozpoczyna przedstawienie postaci Wojtyły od nakreślenia rysów jego osobowości, a następnie przechodzi do głównych ról życiowych: artysty, filozofa, uczonego, charyzmatycznego lidera duszpasterstwa akademickiego, kapłana. Analizuje kontekst ówczesnej kultury religijnej i umiejscowienie Wojtyły na tle kultury epoki. Bada jego indywidualne zachowania, zestawiając je z kontekstami kulturowymi schyłku II Rzeczypospolitej, okupacji hitlerowskiej, komunizmu. Dochodzi do nieoczywistych wniosków, pokazując różnorodne konsekwencje oddziaływania Wojtyły na otoczenie i vice versa.

Książka jest publikacją historyczną o charakterze interdyscyplinarnym. Autor umiejscawia swój wywód w paradygmacie antropologii historycznej – nawiązuje do etnologii, socjologii, literaturoznawstwa, filozofii, teologii czy historii Kościoła. Kraków jest czasoprzestrzennym wyznacznikiem, ale też pretekstem dla zestawienia biografii Wojtyły z jego lokalnym – polskim – odbiorem. Autor pokazuje także szersze tło historii Kościoła, doszukując się inspiracji postawy krakowskiego duchownego uformowanej w odniesieniu do katolickiej nauki społecznej i udziału w Soborze Watykańskim II.