Kanon Biblii. Źródła, przekaz, znaczenie

 Historia kanonu ksiąg świętych Starego i Nowego Testamentu jest niezwykle ważna i fascynująca. Jego kształtowanie się nie było jednorazowym aktem ani odgórnie narzuconą decyzją, lecz owocem żmudnego wielowiekowego procesu, który odbywał się najpierw w obrębie biblijnego Izraela, a następnie Kościoła apostolskiego i judaizmu rabinicznego. Księgi święte powstały z wiary i dla wiary, a więc tak samo istotne jak zapisy, było ich przekazywanie z pokolenia na pokolenie, a także indywidualne oraz wspólnotowe czytanie i rozważanie. Kolejny, 49. tom Prymasowskiej Serii Biblijnej wypełnia przestrzeń, która nie została dotąd w tej serii wydawniczej należycie zagospodarowana. Wprawdzie w kilku poprzednich publikacjach PSB problematyka kanonu była już podejmowana, ale w żadnym nie została rozwinięta tak obszernie i wyczerpująco, jak na to zasługuje. Ponieważ kanon Biblii ma integralny związek z chrześcijańską tożsamością, bo powinniśmy wiedzieć, z jakiej skały zostaliśmy wyciosani, nie sposób przecenić potrzeby i wartości tej książki. Ukazuje ona Biblię jako prawdziwą bibliotekę, wielce zróżnicowaną od strony kulturowej, historycznej i językowej, lecz stanowiącą jedność teologiczną. Jej trzonem jest zapis pamięci o stopniowym objawianiu się Boga, które osiągnęło szczyt w osobie i posłannictwie Jezusa Chrystusa. Sięgając po Biblię, powinniśmy wiedzieć dlaczego i jak powstawała, żeby przyjąć i docenić jej przesłanie jako mocno zakorzenione w wierze biblijnego Izraela i Kościoła apostolskiego. Właśnie dlatego jest ona godna wiary i pełnego zaufania, na jakie zasługuje, dzięki czemu możemy zasadnie uznać ją za bezpieczny drogowskaz dla naszego życia.