Los Łemkowszczyzny

Późną jesienią 1944 roku, byłem jeszcze małoletnim chłopcem, razem z siostrą i szwagrem Wasylem Majkowyczem z Komańczy szliśmy przez płonącą sąsiednią wieś Radoszyce. (...) Wszystko płonęło. Rozśpiewana Łemkowszczyzna zastygła w odgłosach armat, granatów, wystrzałów...

Nie łatwo policzyć, które z kolei było to nieszczęście, jakie przetoczyło się przez Łemkowszczyznę w ciągu jej długiej historii, w zakamarku między państwami
Europy Centralnej i Wschodniej. Może się wydawać, że Łemkowie zaznali już wszystkich zmartwień i nieszczęść, które zadali im sąsiedzi. Zarówno pod koniec II wojny światowej, jak i po jej zakończeniu okazało się, że przeszłość nie do pozazdroszczenia była tylko cieniem najbardziej katastroficznych wydarzeń, które zdarzyły się na Łemkowszczyźnie wraz ze skutkami ludobójstwa.

Iwan Ołenycz broni Łemkowszczyzny całkowicie i konsekwentnie całe swoje życie. (...) Książka będzie trwałym pomnikiem dla tych, których starał się upamiętnić właśnie wspólnym pomnikiem na cmentarzu w rodzinnej wsi...