Fuzja sztuk i horyzontów. Arystotelesowski paradygmat opery

Opera to jedyna w swoim rodzaju fuzja sztuk i rzemiosł, przez wieki podległa rytmom zmian i koniunktur cechujących ewolucję dzieł dramatyczno-muzycznych i teatralnych. Analiza jej estetycznych kontekstów oświetlonych arystotelesowskimi inspiracjami pozwala lepiej zrozumieć, na czym tak naprawdę polegał i nadal polega ten typ audiowizualnego przekazu. Jakie reguły nią rządzą? Jakie dzieło pozwala ona „wytworzyć", wykreować? Jakie horyzonty potrafi połączyć i w pewnym sensie również ocalić dla następnych pokoleń odbiorców? Dlaczego operowa fuzja sztuk mogła pozwolić sobie na wyemancypowanie się pośród innych widowisk artystycznych, co przełożyło się de facto na powstanie odrębnego typu teatru, na kreację nowych form i gatunków oraz stało się cennym źródłem inspiracji dla twórców, myślicieli, artystów?

Badania nad operą stanowią ważny nurt w światowej humanistyce ostatnich dekad: jej obecność w zachodniej kulturze, różnorodność oraz złożoność ideowo-formalna, bogactwo rozwiązań sceniczno-teatralnych, mnogość wątków tematycznych i skomplikowany status społeczno-historyczny sprawiają, że stanowi ona wymagający, ale niezwykle wartościowy obiekt dociekań historyków, muzykologów, literaturoznawców, antropologów, historyków kultury i sztuki, filozofów, psychologów czy socjologów. Opera jest wciąż otwarta na różne sposoby opisu i analizy jej estetycznego i historyczno-kulturowego fenomenu. Autorka patrzy na dzieło operowe przez pryzmat fuzji sztuk konstytuujących je jako (teatralną) całość i jednocześnie przedstawia je w splocie różnorodnych perspektyw: historyczno-kulturowej, estetycznej, dramatologicznej, ideowo-filozoficznej.