Galicja na józefińskiej mapie topograficznej 1779-1783. T.12

W latach 1779–1783 wojskowi kartografowie austriaccy pod kierunkiem ppłk. Friedricha von Miega sporządzili dokładną mapę tzw. Królestwa Galicji i Lodomerii, czyli ziem polskich zagarniętych przez Austrię w wyniku I rozbioru Rzeczypospolitej. Arkuszom mapy towarzyszą opisy kartowanego terenu obejmujące charakterystykę lasów i roślinności, ukształtowania terenu, rzek i wód oraz ważniejszych budowli o znaczeniu militarnym (zamki, dwory, kościoły i klasztory).

Tom 12 składa się z trzech części. Pierwszy wolumin zawiera obszerne opisy wojskowe w języku niemieckim i we współczesnym polskim tłumaczeniu, opatrzone aparatem krytycznym oraz indeksami do tekstu źródłowego i do samej mapy. Zawartość drugiego woluminu stanowią 33 arkusze map sekcji: 313–322, 336–343, 356–362, 375–379 w skali 1:28.800. Obejmują one południowo-zachodnie części Wyżyny Wołyńskiej i Małego Polesia, obie na wschód od Bugu, oraz północno-zachodnią krawędź Wyżyny Podolskiej z pasmami Woroniaków i Gołogór. Pod względem geograficzno-historycznym ów teren do I rozbioru pozostawał w granicach państwa polskiego, stanowiąc południowo-wschodnią część województwa bełskiego oraz północno-wschodnie pobrzeża ziemi lwowskiej i halickiej, zaliczane do województwa ruskiego (Rusi Czerwonej). Pod rozbiorami obszar ten wchodził przeważnie w skład cyrkułu zamojskiego, w części brzeżańskiego, tarnopolskiego i żółkiewskiego. Trzeci wolumin zawiera tłumaczenie na język ukraiński opisów wojskowych do map.

część A (wstępna – opisowa, ilustrowana, w języku polskim i niemieckim, format książki A4), ss. 376

część B (luźne arkusze, pełnokolorowe reprodukcje w formacie oryginalnym), 33 mapy w pudełku

część C (tłumaczenie na język ukraiński opisów wojskowych do map)