Teoria polskiego dramatu postsakralnego na przykładzie twórczości Stanisława Wyspiańskiego i Tadeusza R

„Celem niniejszej książki będzie sformułowanie nowej teorii i ramy pojęciowej, która pozwoli na dokładniejszy i spójniejszy niż dotychczas opis polskiego dramatu (w perspektywie od połowy XIX wieku) i przemian, jakie nim zaszły w XX wieku, a dzisiaj są łączone z nurtami modernizmu i postmodernizmu. (…)
Główny materiał analizatorski w mojej pracy – który pojawi się w rozdziale drugim i trzecim – to wybrane utwory Stanisława Wyspiańskiego i Tadeusza Różewicza. Ich dzieła zaliczę do nurtu postsakralności – i ta właśnie postsakralność, wyraźne widoczna w utworach Wyspiańskiego i Różewicza właśnie, będzie głównym tematem moich rozważań. Celem niniejszej rozprawy jest również to, aby – po przyswojeniu całego systemu i lekturze dokonanej przeze mnie, przykładowej analizy – można było swobodnie dokonać interpretacji wybranego dramatu według zaproponowanej metodologii. Czwarty rozdział będzie poświęcony komparatystycznemu zestawieniu dzieł dwóch autorów, które analizowałem osobno. W ostatniej części rozprawy podsumuję również i  zrewiduję (już po wnioskach płynących z pracy) cała moją teorię, oraz zaproponuję inne badania i  perspektywy dalszego rozwoju takiego sposobu czytania dramatu. W ten sposób, ostatni rozdział będzie pokrewny z pierwszym – razem stworzą kompletną ramę kategorii sakralności i postsakralności.”

Ze Wstępu